موریانه‌ای که پایه‌­های نظام را از درون ویران می‌کند!

نگارنده: میلاد ولیان
از آغاز خلقت بشر تاکنون، در تمام طول تاریخ، دو جبهه­ی حق و باطل وجود داشته­اند که متضاد و مقابل هم بوده­اند و هیچکدام وجود دیگری را تحمّل نمی­کند. مثل شب­و­روز که در کنار هم جمع نمی­شوند، حق و باطل نیز قابل جمع نیستند و نمی­توان این دو را قَرین و همراه یکدیگر تصور کرد. یا فقط حق باید حکومت کند، یا باطل؛ یا خداوند باید فرمانروا و ربّ­العالمین باشد، یا شیطان.

و البته بنابر جهان­بینی توحیدی می­دانیم که وجود حق، یک وجود ذاتی و مستقل است و وجود باطل یک وجود عارضی. یعنی وجود حق، اصالت دارد و آنجایی که حق نباشد، باطل است. لذا باطل، یک وجود مستقل نیست و وابسته به عدم وجود حق است[باطل= عدم وجود حق].

بنابراین وقتی می­گوییم «یا فقط حق حکومت کند یا باطل»، ناگزیر از این هستیم که بپذیریم که حکومت باطل، عقلاً امکان وقوع نخواهد­داشت[و نهایتاً اینکه در صورت امکان­وقوع، دیگر امگان بقا و استمرار نخواهدداشت]. لذاست که قرآن کریم از باطل، به کف روی آب تعبیر می­کند، که ماندگار نیست و دیر یا زود از بین خواهد رفت«کَذَالِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَ الْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً وَ أَمَّا مَا یَنفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فىِ الْأَرْضِ کَذَالِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ[رعد/17]».

پس تنها و تنها، حق اصالت دارد و هر جا که وارد شود، باطل نابود می­شود«جَاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کاَنَ زَهُوقًا[إسراء/81]». حق بر ذات اقدس الهی اطلاق می­شود و هرآنچه در عرض او متصور گردد، باطل و محکوم به اضمحلال و فناست.

ضرورت دشمن­شناسی

عالم یکسره عرصه­ جدال حق و باطل است، تا آن زمان که حجّت بالغه­ی از سراپرده­ی غیبت رخ بنماید و حاکمیت حق را بگستراند.

انسان بنا به حکم فطرت الهی خویش، متمایل به حق و حقیقت است؛ لکن اِغوا و تسویلات شیطانی به علاوه­ی نفس امّاره، برخی انسان­ها را در جبهه­ی باطل قرار می­دهد و از آنها سربازانی برای ابلیس می­سازد. در این بین به نظر می­رسد پیروان جبهه­ی حق، مکلّف به ایفای سه وظیفه­ی اساسی باشند:

1. مراقبت کنند که به سمت جبهه­ی باطل و پیروان آن، منحرف و متمایل نشوند.

2. سعی در هدایت پیروان جبهه­ی باطل به سوی حق و حقیقت بنمایند.

3. قاطعانه به دنبال نابود کردن جبهه­ی باطل و حاکمیت شیطان باشند.

تاریخ بشر پر است از صف­آرایی­های این دو جبهه در مقابل هم؛ که هرجا پیروان حق، کوتاهی و سستی کردند، باطل بر آنها چیره شد؛ و هرجا پیروان حق، قویّاً اراده کردند، باطل در مقابل آنها به زانو درآمد.

یک کار اصلی و عمده­ی پیروان حق، دشمن­شناسی است. لازمه­ی دشمن­شناسی این است که بدانند یقیناً دشمنانی دارند و این توهّم توطئه نیست؛ یعنی دچار تحلیل­های غلط نشوند و دشمن را دوست خود تصور نکنند. کیفیت دشمن­شناسی بستگی به هوش، ذکاوت، اراده و بصیرت پیروان حق دارد. در چه صورتی دشمن، شناخته و مغلوب خواهدشد؟ در صورتی که پیروان جبهه­ی حق، احساس­مسئولیت کنند، نسبت به زمانه­ی خود آگاه باشند، دشمن را آنچنان که هست، بشناسند، تاکتیک­ها و تکنیک­های دشمنی او را بررسی کنند، در شناخت دوست و دشمن دچار اشتباه و خطا نشوند و... .

اقسام دشمن

جبهه­ حق[یعنی جامعه­ی مسلمانان] از صدر اسلام تاکنون، با دو قِسم دشمن طرف بوده­اند و هستند: «دشمنان درونی» و «دشمنان بیرونی»، که به تعبیر رهبر انقلاب: «دشمن درونی، خطرناک­تر است». دشمن درونی مثل موریانه، پایه­های نظام اسلامی را از درون ویران می­کند و جامعه از درون مضمحل می­شود. تنبلی، ناامیدی، عدم اعتماد­به­نفس، بدبینی، جدایی دل­ها از یکدیگر، اختلافات، بداخلاقی، فساد، بی­بصیرتی و ... دشمنان درونی جامعه­ی اسلامی هستند. اما دشمن بیرونی؛ هر آن کسی است که بنای اسقاط نظام اسلامی را دارد؛ چه در خارج از مرزهای جامعه­ی اسلامی باشد و چه در داخل آن، که خداوند در مواجهه با آنها می­فرماید «جَاهِدِ الْکُفَّارَ وَ الْمُنَافِقِینَ وَ اغْلُظْ عَلَیهِْمْ[توبه/73]». هر قسم از این دشمنان، دشمن­شناسی خاص خود را اقتضا می­کند.